ပြဲေတာ္ထဲက အေၾကာင္း
ပြဲေတာ္ည
ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ျငိမ္ျငိမ္ေလး ကုပ္ကုပ္ထုိင္ေနတယ္။ သူ႕ေဘးမွာ မီးအိမ္ေလးတစ္လုံး… တစ္စုံတစ္ေယာက္ကို ေမွ်ာ္ေနဟန္နဲ႕။ ဘယ္လဘယ္ရက္လို႕ အတိအက် သမိုင္းမွာ မေရးထားေပမဲ့ အဲဒီညမွာ ႏွင္းေတြက ခ်မ္းခ်မ္းတုန္ေနခဲ့ပုံပါပဲ။ အေႏြးအကၤ်ီေလး၀တ္ထားေပမဲ့ မေႏြးဘူး။ တစ္စိမ့္စိမ့္ေတြးေလခ်မ္းေလ… ကိုယ္က တစ္ေယာက္တည္းျပဳံးျပေနေပမဲ့ သူက ဒိုင္လူၾကီးဆန္ဆန္ျပန္ျပဳံးျပေနတဲ့ လေရာင္ညေပါ့…….။ ဘယ္သူသတ္မွတ္လုိက္မွန္းမသိတဲ့ အခ်ိန္ကာလေတြကို သူ မေတြးတဲ့အေၾကာင္း၊ သူမ ေတြးတဲ့အေၾကာင္းမွာ သူ႕အေၾကာင္း မပါတဲ့အေၾကာင္း၊ ႏွင္းေတြက ေအးစက္တယ္။ အေပၚယံလႊာသာ မာေက်ာေနတဲ့ ေရခဲျမစ္ေတြအေၾကာင္းကို ျပန္ဖတ္ၾကည့္ဖို႕ လိုေလမလား။ လေရာင္က ညေပၚမွာ ရက္ရက္စက္စက္ ျဖာက်ေနပုံမ်ား…….. ခရီးတစ္ေထာက္နားေနတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ေတာင္ ကုပ္ကုပ္ေလး ထုိင္ေန ရတယ္….။ ငါ့ကို ယဇ္ပူေဇာ္တဲ့ ပြဲေတာ္ည…. အဲ့လိုပဲ ေကာင္ေလးေတြးေနလိမ့္မယ္။
ဆုေတာင္းစာ
တစ္စုံတစ္ပြင့္ကို တုိင္တည္၏။
ငါ့၌ မွန္ေသာ ေစာင့္စားျခင္း၊ ျမဲေသာ ေစာင့္စည္းျခင္း ရွိခဲ့ပါသည္။
အဘယ့္သို႕ေသာ လမိုက္က ညကို ေျခာက္ကပ္ေစခဲ့သနည္း။
မရွိေသာ အလင္းႏွင့္ လဲ့ေယာင္ေဆာင္ျခင္းကို သိမ္းပါ။
မွန္အိမ္ေလးကို မီးစာလင္းလင္းထြန္း၍ သင့္ကိုသာ ေပးလိုပါသည္။
အဘယ္သို႕ေသာ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကို သင္လုိခ်င္ခဲ့သနည္း။
ငါ့ကို ငို၍၊ သူ႕ကို ျပဳံးျပျခင္းတို႕ကို သိမ္းပါ။
အဘယ္သို႕ေသာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ေမွ်ာ္ရည္ခဲ့သနည္း။
ေရ၌ခ်ေသာ္လည္း ေရပြက္က်န္လိမ့္မည္။
ေလ၌လြင့္ေသာ္လည္း ေလနံ႕က်န္လိမ့္မည္။
ေဟာင္းေသာ အယူအစြဲကို ခၽြတ္၍ ငါ့ထံသို႕ ၀င္လာပါရန္
ဆုေတာင္းပါ၏။
သို႕မဟုတ္ …. မိန္႕မွာပါသည္။
ငါ့ပုံရိပ္ဖယ္၍ ခဏတာလႊင့္ခဲ့ေသာ္လည္း အသင့္ကိုမေမ့….
ငါ့ကို ေျငာင္းစူ၍ မူဟန္ေျပာင္းႏုခဲ့ေသာ္လည္း အသင့္ကိုမေမ့…
ငါကား အေတာင္ႏွစ္ဆယ္၀တ္၏။
သို႕ေၾကာင့္ပင္လွ်င္ ၀န္တာကို မညီးသယ္ဖို႕ ၾကိဳးကုပ္ပါမည္…
ေဟာင္းေသာ မူက်င့္ရာတို႕ကို ျပင္ကာ
လွမ္းလာပါရန္ ဆုေတာင္းပါ၏။
ဘယ္သူေရးခဲ့မွန္းမသိေသာ စာသားတို႕က ေလ၌ပ်ံ႕ေနသည္။ ေကာင္ေလး ဖတ္လွ်င္မ်က္ရည္က်ေတာ့မည္။ နားမလည္ေသာ္လည္း သေဘာေပါက္ခဲ့၏။ သူ႕၌ ထိုသို႕ခြင့္လႊတ္ေပးစရာပင္မရွိခဲ့။ ညက လွလိုေသာ္လည္း လေရာင္ေၾကာင့္ အက်ည္းတန္သည္။ သူ႕မွာ မွန္အိမ္ေလးရွိ၏။ မည္သူ႕အတြက္ထြန္းေပးရမည္နည္း။
ျပဇတ္
လူတစ္ေယက္ စင္ေပၚတက္လာ၊ ေနာက္တစ္ေယာက္တက္လာ၊ ျပီးေတာ့ ျပန္ဆင္း… ဒီလုိနဲ႕ပဲ မိုးလင္းခဲ့ျပန္ေပါ့….. ေမေမ…. ဇတ္ပြဲေတြကို မုန္းတယ္။ ျပီးေတာ့ …. အဲ့ဒီဇတ္ေတြရဲ႕ ေနာက္ခံ လေရာင္ကိုလည္း မုန္းတယ္…ေမေမ။ သားရဲ႕………….. မီးအိမ္ေလး……………… ဘယ္လိုမ်ားမွ
….င္းမလဲ…… တစ္ခုခုေတာ့ လိုေနခဲ့ေပါ့ေလ။
လမ္းမ
နံရံတစ္ခုထက္ကို စိတ္ပါလက္ပါ ေရးခ်လိုက္တာပါပဲ…. ပုံစံမ်ိဳးစုံနဲ႕လွပလို႕… ဂရပ္ဖစ္တီလို႕ ေရးျပရင္ သူ မဖတ္တတ္ျပန္ဘူးေလ။ ရယ္ရတယ္။ တံတားၾကီးတစ္ခုေပၚမွာ ထိုင္ျပီး အေပါင္းအသင္း ဘ၀တူေတြနဲ႕ ေရာက္မိတတ္ရာေျပာ ေလာကဟာ ျပည့္စုံသလိုနဲ႕… ဟာတာတာ။
ကၽြန္ေတာ္ ရယ္သံေလးတစ္ခုကိုမ်ား တမ္းတေနတာလား။
ေနာက္တစ္ေန႕ အစီအစဥ္
မနက္ျဖန္မီးမပ်က္ရင္ေတာ့… သူ အိမ္ထဲမွာပဲ ကုပ္ကုပ္ေလး ေမွ်ာ္ေနေတာ့မယ္တဲ့…..
ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္တည္း…. ေဟာဟိုးမွာ………..
- ဘုန္းသန္႔ခန္႔ -
No comments:
Post a Comment