စီးကရက္

တစ္လိပ္ မကုန္ေသးခင္မွာ ေနာက္တစ္လိပ္ ဒီလိုနဲ႔ အရိပ္ေတြ ေနာက္ၿပီး ရင္ေတြ ထိတ္ .. ထိတ္ထိတ္ျပာျပာနဲ႔ လူဆိုတဲ့ ေျပးလမ္းေၾကာင္းထဲ ေရာက္မိေရာက္ရာ ... ေရာဂါ၀င္တဲ့ စိတ္ေတြကို တစ္လိပ္ မကုန္ေသးခင္ ေနာက္တစ္လိပ္ ျပာေတြလည္း ရိပ္ခနဲ ထိတ္ခနဲ ငါတို႔ေရာက္ရာေပါက္ရာကို ေျခေခ်ာင္းေတြဆန္႔ထုတ္ခဲ့ၾကတယ္။ ရုပ္ေသး မင္းၾကားမိလား အသစ္ထြက္တဲ့ ဗီဒီယိုဇာတ္ကားမွာ စက္တင္ဘာ၊ႏို၀င္ဘာ၊ဒီဇင္ဘာ ... ဘာ ဘာအတြက္ ဘာကိစၥ။ မင္းသားေတြ မင္းသမီးေတြ။ သားသမီးေတြ။ မင္း နဲ႔ ငါ ။ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္း တစ္စံုတစ္ရာ တစ္ခု ၅၀ ေပါ့။ ေဆးဆိုးပန္းရိုက္ မ်က္ႏွာဆိုတာ ကိုညီထြဋ္ဆိုထားတဲ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္။ ေခတ္သား ေခတ္သမီးေတြ ဘယ္ႏွစ္ေရာင္ျခယ္ၾကလည္း။ ၾကယ္ေတြ ေႂကြတာ အရမ္းလွေနတယ္။ ရည္းစားေဟာင္းကို သတိရတဲ့အခါ ငါတို႔နဲ႔အတူတူ မင္းသီခ်င္းေတြဆိုတာ ခက္တာက ငါမင္းနဲ႔ သီခ်င္းတူတူ မညဥ္းျဖစ္တာ နည္းနည္းဆိုတာထက္ပိုၾကာၿပီ။ တစ္ခါခါ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို သတိရတယ္ကြာ။ သူက စီကရက္ တစ္လိပ္ မကုန္ေသးခင္မွာ ေနာက္တစ္လိပ္ ဒီလိုနဲ႔ သူဘ၀ရဲ႕ မႈိေတြက တရိပ္ရိပ္ တထိတ္ထိတ္။ ငါလည္း လြန္ခဲ့တဲ့ လြန္ခဲ့တဲ့ကို ျပန္ေရာက္ရွိသြားတယ္။

တစ္လိပ္မကုန္ေသးခင္မွာ ေနာက္တစ္လိပ္ စကၠဴလိပ္ေတြကို ငါတို႔ ကိုက္ၿမိဳခဲ့ၾကတာ အေတာ္ၾကာေနၿပီ။ ကဗ်ာဆရာေတြ အဆုတ္သိပ္မေကာင္းဘူး။ စက္ရုပ္တစ္ရုပ္ရဲ႕ တည္ေဆာက္ပံုမွာ ကဗ်ာဆရာေတြ အသည္း သိပ္မေကာင္းဘူး။ ေအးေလ လွ်ာနဲ႔အစာအိမ္မပါတဲ့ ေကာင္ေတြပဲ။ ငါတို႔ တစ္လိပ္မကုန္ေသးခင္ ေနာက္တစ္လိပ္။ ကဗ်ာဆရာေတြ အစာအိမ္သိပ္ မက်ယ္ဘူး။ ေရညွိထမင္းလိတ္ကို မႀကိဳက္တာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ေဆးနဲ႔လိပ္တဲ့ စီးကရက္လည္း ငါ့ အဆုတ္ကို ဆြဲဆြဲမၿဖဲခင္အထိ စြဲစြဲၿမဲၿမဲရွိခဲ့။ ဒီလို ရုပ္ေသးရ ငါက စီးကရက္ကို ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ထားရင္းနဲ႔ပဲ စီးကရက္လို ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ျဖစ္မယ္ေပါ့။ တကယ္ေတာ့ တစ္ျခား အလိပ္ေတြကို ႐ွဴလိုက္ ႐ွိဳက္လိုက္နဲ႔ေပါ့။ ေပါ့တာႀကိဳက္ရင္ ဖိနပ္ေတာင္ မာဒီနီတို႔ ေအရိုေဆာ့ဖ္တို႔ မစီးဘူး။ ေဟ့ ညီေလး “ရုပ္ေသး” မင္းကဗ်ာထဲကလို သေ၀ထိုး သေရနဲ႔ ေသးတဲ့ ရုပ္ေသးလို႔။ ေပါ့တာႀကိဳက္ရင္ ဆားေတာင္မခပ္ဖူးေပါ့။ စီးကရက္ကို မေသာက္ျဖစ္ေတာ့ဘူး ငါ့ညီ။ ဒါေပမယ့္ တစ္လိပ္မကုန္ေသးခင္ ေနာက္တစ္လိပ္။ ငါဖတ္ဖူးတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ထဲမွာက ေတာ့ ႀကိဳးေခြေတြေပါ့။ ငါကေတာ့ စီကရက္ေတြလိုပဲ သတိထားမိတယ္။ ေပါ့တာႀကိဳက္ရင္ ခဲမဆြဲဘူး။ ထမင္းခ်ည္းပဲစား ေနလိုက္မယ္။ အခုေတာ့ တစ္လိပ္မကုန္ခင္ ေနာက္တစ္လိပ္ေပါ့။

တေျမ႕ေျမ႕နဲ႔ပဲေလာင္သြားတာ အခုဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားၿပီလည္း။ စီးကရက္ မေသာက္ျဖစ္ေတာ့ဘူး ညီ။ ဒါေပမယ့္ ငါ တစ္လိပ္မကုန္ခင္ ေနာက္တစ္လိပ္။ အိပ္မက္ေတြ အရည္နဲ႔ အဖတ္နဲ႔ မကြဲတာ စကၠန္႔၀က္ေက်ာ္ေနၿပီ။ ဒီမွာ .. ဒီမွာ .. ေက်းဇူးျပဳၿပီး ေရာဂါကင္းရွင္းေၾကာင္း ေထာက္ခံစာတင္ပါ။ လမ္းေဘးခ်ရပ္ထားတဲ့ ငါးကင္ေတြနဲ႔ ကမာၻႀကီးက ေဟာင္းေလာင္းေပါက္ျဖစ္ေနတယ္ ၂၀၆၀ ၀န္းက်င္မွာ အရင္အတိုင္းျပန္ျဖစ္မယ္ဆိုလား။ ရန္ကုန္ကေတာ့ သီခ်င္းထဲကလို အရင္အတိုင္းမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ လူငယ္ဆိုတဲ့ ပံုစံခြက္ထဲမွာ ငါတို႔ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ေလာက္မ်ား ဆက္ၿပီး တေျမ႕ေျမ႕နဲ႔ ...။ ဒီလိုပါပဲကြာ တစ္လိပ္မကုန္ခင္ ေနာက္တစ္လိပ္ေပါ့။ ဒီစိတ္ နဲ႔ ဒီအိတ္နဲ႔ ဆံ့မယ္မထင္ဘူး။ ငါတို႔ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေၾကာက္မက္ဖြယ္ျဖစ္ခဲ့သလဲ။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ဒါမွမဟုတ္ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ။ မီး႐ွိဳ႕ပစ္လိုက္ တာပဲအဖတ္တင္တယ္။ လိပ္တစ္ေကာင္အေၾကာင္းေရးထားတဲ့ ပံုျပင္မွာ။ ငါက ေဆးမိေနတဲ့ ေကာင္ေပါ့။ ဘာေဆးရယ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ေဆးေတာ့ မိေနလိမ့္မယ္။ ဒါက ဇာတ္လမ္း သေဘာအရပါ။ မင္းေကာ ဘယ္လို သေဘာရလဲ။ လဲတာေတြ၊ ေလတာေတြ၊ လိပ္တာေတြ။ ငါ့ကိုယ္ငါလည္း လိပ္ထားလို႔ရမလား။ လဲသြားရင္ေကာ ဘယ္လိုလဲ။ ဘယ္လိုမွမလဲဘူး။ ၾကံဳတဲ့လူ ယူေသာက္ေပါ့။ ေလမသြားဖို႔အေရးႀကီးတယ္။ ဒါ တစ္လိပ္မကုန္ခင္ ေနာက္တစ္လိပ္ေလ။ ဒါနဲ႔ ဘာၾကားေသးလဲ။ ေဟာ .. လူႀကီးမင္းေတြ ေလရွဴဖို႔သြားကုန္ၿပီတဲ့။ ကဲကဲ ... ဆက္လိုက္ၾကဦးစို႔။

အေငြ႕ေတြ တေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ မီးေမာင္းထိုးျပတဲ့ ေခတ္က မႏွစ္ကပဲ ကုန္သြားတယ္။ ေမေမ အခု သားတစ္ေယာက္ထဲ မဟုတ္ပါဘူး။ အိပ္ရာ၀င္တိုင္း ေတးဆိုေပးမယ့္ ေခတ္ဆိုတာလည္း ရာဇ၀င္မွာ မႈန္က်ဲက်ဲရယ္။ ဒါေတြပဲ ေမေမ သား ေတာင့္တထားတဲ့ ရာသီစက္၀န္းထဲမွာ ထမင္း၀ိုင္းေလးပါတယ္၊ ဘုရားသြားေက်ာင္းတတ္ပါတယ္။ ညီေလးေရ မင္းေျပာဖူးသလို အစ္ကို႔ အက်ႌေတြ မႈိေစာ္နံမေနေတာ့ပါဘူး။ မနက္ခင္းဆိုရင္ ဘုရားဖူးတယ္။ ညေနဆိုရင္ လိပ္ဥတူးတယ္။ ယဥ္ေက်းမႈပဲ ေမေမ။ လူငယ္တစ္ေယာက္က ခါထုတ္ပစ္လိုက္တဲ့ ဆံပင္စ ေတြထဲမွာ ယဥ္ေက်းမႈ အသီးအပြင့္ေတြပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ စီးကရက္ မေသာက္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ တစ္လိပ္မကုန္ခင္ ေနာက္တစ္လိပ္ေပါ့။ လမ္းေဘးကေတးေတြမွာ အသံေတြ အဆင္းအတက္မရွိဘူး။ ေလာကႀကီးက တစ္ေလာက ဒီလိုျပားေနတာမဟုတ္ဘူး။ လိပ္တဲ့ေနရာလိပ္ ေဖာင္းတဲ့ေနရာေဖာင္း ေဟာင္းသြားတာလည္း ရွိမွာေပါ့။ ဒီလိုပါပဲေလ ဒီတစ္စိတ္နဲ႔ ဒီတစ္အိတ္က ဒီအလိပ္မကုန္ခင္ ရပ္ပစ္လို႔မွမရတာ။ ကၽြန္ေတာ္ စီးကရက္ မေသာက္ျဖစ္ေတာ့ဘူး ေမေမ။ ဒါေပမယ့္ ဒီတစ္လိပ္မကုန္ခင္ ေနာက္တစ္လိပ္ေပါ့။ အေငြ႕ေတြလည္း တေရြ႕ေရြ႕ .... ... ... ။

ေက်းဇူးျပဳၿပီးေသာ့ခတ္ထားေပးပါ။ အံဆြဲတစ္လံုးထဲမွာ ေက်းဇူးၿပဳၿပီးေသာ့ပိတ္ထားေပးပါ။ ဒီတစ္လိပ္မကုန္ခင္ ေနာက္တစ္လိပ္ေပါ့။ အခုတစ္ေလာ မိုးေတြသည္းေနတယ္။ ရင္၀ွက္အံဆြဲေရ နံရံကပ္မီးသီးေလးလည္း တျဖည္းျဖည္း မွိန္လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔ဟာလည္း တစ္လိပ္မကုန္ခင္ ေနာက္တစ္လိပ္ပဲေပါ့။ ငါ့ကို ယံုပါ ဒီထက္ပိုၿပီး ငါ့ကိုယံုပါ။ ျငင္းဆန္ျခင္းနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္အရပ္မွာ ေနတယ္။ ေလညွာအရပ္က ပံုျပင္ေတြလည္း သီခ်င္းတစ္ပုဒ္လို ဆိုလို႔ေကာင္းရံုခဏ။ ေဟာ့ဒီ စက္လံုးထဲမွာ ငါတိတ္တိတ္ေလး ေသာ့တစ္လံုး ခတ္ၿပီး ပုန္းေနတယ္။ ေက်းဇူးၿပဳၿပီးေသာ့ခတ္ ထားေပးပါ။ စီးကရက္ေတြ မေသာက္ေတာ့ေပမယ့္။ ဒီတစ္လိပ္မကုန္ခင္ ေနာက္တစ္လိပ္ေပါ့။ ဒီလိုပဲ မီး႐ွိဳ႕ပစ္ေနရတယ္။ အေရျပားယားယံမႈ အတြက္နဲ႔တင္ ဒီ ရက္ရာဇာက ျဖစ္လာတာမဟုတ္ဘူး။ ဒီတစ္လိပ္ မကုန္ခင္ ေနာက္တစ္လိပ္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ နည္းနည္းထက္ ပိုၿပီး သိပ္သိပ္သည္းသည္းရွိတယ္။ ခပ္က်စ္က်စ္ လိပ္ထားတဲ့ စီးကရက္ေတြ ကုန္သြားတဲ့ ေန႔ေရာက္ရင္ ကမာၻႀကီးရဲ႕ ေဂဟစနစ္ကို နည္းနည္း ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္မယ္ထင္တယ္။ ဒီေႏြ မကုန္ခင္မွာ ေနာက္တစ္လိပ္။ ဒီတစ္ႏွစ္ၿပီးေတာ့လည္း ေနာက္တစ္ေႏြ။ အလိပ္ေရေတြ မကုန္ႏိုင္ေသးဘူး။ မီးေတြပိတ္ထားတဲ့ အရပ္ေဒသမွာ မေနဘူး။ စီးကရက္ကို မေသာက္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ဒီတစ္လိပ္မကုန္ခင္ ေနာက္တစ္လိပ္။ အရိပ္ေတြလို ငါ့ကို မိုးေပးေပါ့ကြယ္။ ေလာက၀တ္ဆိုတာ လူငယ္တစ္ေယာက္နဲ႔ ေဘးကင္းရန္ကင္း ရွိေနမယ့္ ေဆးေဖာ္ေၾကာဖက္။ ဒီလိုနဲ႔ ငါ့ကို ယံုပါ။ ငါ ယံုတာထက္ပိုယံုပါ။ ဒီတစ္လိပ္ၿပီးရင္ ေနာက္တစ္လိပ္ေပါ့။ တကယ့္ စီးကရက္ အစစ္တစ္ခုလို ငါစြဲလမ္းလာတဲ့အခါ။ တကယ္ပါပဲ ရင္၀ွက္အံဆြဲရယ္။ ငါ့မွာ ဒီတစ္လိပ္မကုန္ခင္ ေနာက္တစ္လိပ္။ ရက္ရာဇာေတြ အလိပ္လိပ္ တထိတ္ထိတ္ တရိပ္ရိပ္ေပါ့။

ငါကိုက အလွမ္းေ၀းလြန္းတာပါ။ ကဗ်ာဆိုတာ ေရာင္းကုန္ဟုတ္မဟုတ္ဆိုတဲ့ ကိစၥနဲ႔ အေရာင္းျမွင့္တင္ေရး ျပႆနာေတြကိုလည္း ငါမယံုဘူး နိဒါန္း၊ နိဂံုး။ ဘာမွ မယံုဘူး ကုန္ကုန္ေျပာမယ္ စီးကရက္ တစ္လိပ္ကိုလည္း ငါမယံုဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္လိပ္မကုန္ခင္ ေနာက္တစ္လိပ္ စီးကရက္ေတြမဟုတ္ဘူး ရုပ္ေသး။ ေလာကႀကီးကိုက ေသးေသးေလး လိပ္ထားထားတယ္။ ငါ့ကို ေဆးလိပ္ေသာက္သလို ေသာက္ၾကည့္မယ့္ ပုဂၢိဳလ္ေတြ မရွိဘူး။ ဟာလာဟင္းလင္း ဆိုတာႀကီးမွာပဲ ေပါက္တက္ကရ ဆိုတာ ကဗ်ာ (မဟုတ္ဘူး) ဒါက စတာ။ ကဗ်ာဆိုတာ ဟာတာတာ ျဖစ္ေနတဲ့ ရင္ဘတ္ ဟုတ္တယ္ ရင္ဘတ္ေတြပဲ။ ထမင္းေကာင္းေကာင္းမစားပဲ ေရးတဲ့ ကဗ်ာကလည္း ဗိုက္ဆာတယ္ ဗိုက္ဆာတယ္ပဲ ေအာ္ေနတယ္။ ဆိုမာလီယာ အေၾကာင္းမေရးမိဘူး။ ဘက္ဂဒက္အေၾကာင္းမေရးမိဘူး။ တိုက္တန္ ေတြအေၾကာင္းလည္း မေရးျဖစ္ဖူး။ ဘယ္သူဆိုလား။ သူ႔အေၾကာင္းလည္း မေရးျဖစ္ဘူး။ အခု ကဗ်ာကလည္း ကဗ်ာေရးတာမဟုတ္ဘူး စီးကရက္နဲ႔ အဲဒီစီးကရက္နဲ႔ အဲဒီ စီးကရက္လို စီးကရက္နဲ႔ စီးကရက္နဲ႔ စီးကရက္နဲ႔ ငါလည္း တစ္လိပ္မကုန္ခင္ ေနာက္တစ္လိပ္ ကဗ်ာဆိုတာလည္း ေခါက္ထားသိမ္းထားလို႔ ရတဲ့အရာပဲလား။ ဟိုဟာလား ဒီဟာလားနဲ႔ ဆံုးသြားတဲ့ အိပ္မက္ေတြလည္း ျပန္မေရြးျဖစ္တာေသခ်ာလို႔ေပါ့။ သူတို႔လည္း တစ္လိပ္မကုန္ခင္ ေနာက္တစ္လိပ္ စီးကရက္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး ဒါေပမယ့္ စီးကရက္လို တစ္လိပ္မကုန္ခင္ ေနာက္တစ္လိပ္ ေရာဂါ ရိပ္ကလည္း တထိတ္ထိတ္နဲ႔ပဲ။


- ခရာ -